Sunday, August 31, 2008

i walk a lonely road....


Ο Ηράκλειτος είπε πως "τα πάντα ρεί" και φυσικά είχε δίκιο! Τα πάντα σε αυτή τη ζωή ρέουν, μεταβάλλονται, αναμυγνείονται και διασπώνται... Όπως ακριβώς και οι ίδιες οι ζωές...Ζωές που ενώνονται, ζωές που χωρίζουν, παίρνουν διάφορα μονοπάτια και καταλήγουν αυτό που είναι... Από τον δρόμο που θα πάρουν θα εξαρτηθεί και ποιoν άλλο θα πάρουν μαζί τους, ποιoν θα αφήσουν πίσω...
Τα θέλω μας μεταλλάσσουν τους στόχους μας και τελικά όταν ολοι οι άλλοι έχουν προχωρήσει, εμείς έχουμε μείνει πίσω, να κοιτάμε ό,τι έχουμε πασχίσει να αποκτήσουμε. Έχουμε τα θέλω μας, έχουμε τα έχω μας....
Σημασία όμως δεν έχει να έχουμε αυτά που θέλουμε, αλλά να θέλουμε αυτά που έχουμε...

Saturday, August 30, 2008

Vegie!


Δεν είναι αφάνταστα χαριτωμένα??? Απορώ πως σας πάει η καρδιά και τα τρώτε!! Δεν νιώθετε κανίβαλοι, απορώ!!

Sleeping Beauty...


Συμβαίνει απλά πάντα!! Γιατί όταν βλέπω ταινίες, στέλνω sms. μιλάω στο τηλέφωνο και τα ρέστα το μάτι είναι μόνιμα...γαρίδα, ενώ όταν επιχειρώ να διαβάσω για τα διαγωνίσματα της προσομοίωσης, ξαφνικά ο ύπνος βαραίνει τα βλέφαρα και σιγα...σιγα...
<ρονφ....ρονφ....ρονφ....>
Ε, λοιπον, τώρα που το διάβασμα έχει μειωθεί και αποφάσισα να αναπληρώσω τις χαμένες ώρες υπνου...Το μάτι είναι σαν να το έχω πιάσει με μανταλάκι!! Μετράς προβατάκια, αλλά ο ύπνος δεν λέει να κάνει καμιά επίσκεψη!! Μετρας στρατιωτάκια μπας και... το ίδιο αποτέλεσμα... (έχω καταλήξει να μετράω ρήτορες - είναι σαφώς πιο νανουριστικο!! Έχει αποτέλεσμα!!)

Friday, August 29, 2008


[Ενα νέο μήνυμα ελείφθη]
Η κοπέλα ανοίγει το κινητό με λαχτάρα...Πιέζει το πλήκτρο αναγνωσης και...μένει στήλη άλατος. Η λογική έκει κάπου πατάει φρένο και αυτή σκαλώνει να διαβάζει ξανά και ξανά το ίδιο μήνυμα, χωρίς αυτό να φτάνει ωστόσο στον εγκέφαλό της. Τα μάτια δακρύζουν και ένα δάκρυ στάζει πάνω στην οθόνη του ροζ motorola!
"Μωρό, δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Με βασανίζει πολύ καιρό αυτή η σκέψη... Νομίζω πως είναι καιρός να χωρίσουμε. Δεν φταις εσύ, ήσουν πολύ καλή για μένα... Μα δεν πάει άλλο. Σβήσε τον αριθμό μου και ξέχνα με!"
Η κοπέλα-ας τη λέμε Σοφία, ξεπερνώντας το πρώτο σοκ, αρπάζει το τηλέφωνο και τηλεφωνεί στο τηλέφωνο άμεσης συμπαράστασης (βλ. κολλητή)
-Χριστίνα!! Μπου-χου-χου! μεεεεεεεεεεε....
-Μην κλαις Σοφάκι μου. Ηρέμησε. Πες μου τι έγινε!
-Μεεεε....εεεεε...εεεε...
-Κάτι με τον Μπάμπη?
-Μην ξαναπείς αυτό -σνιφ- το όνομα! Ο Μπάμπης για μένα πέθανε!
Η κολλητή μπαίνει στο νόημα και ξεκινάει ένα μονόλογο κατηγοριών, για να ηρεμήσει την φίλη της:
-Μην κλαις καρδούλα μου! Μην κλαις και θα τρέξει η μάσκαρα ως το γόνατο. Δεν σου άξιζε το κάθαρμα! Δεν ήταν αρκετά καλός!
-Λες?
-Βέβαια λέω! Ένα μπάζο είναι, εσύ τον έκανες άνθρωπο! Που κυκλοφορούσε σαν να τον ντύνει η γιαγιά του, με τα προπολεμικά! Σιγά μην κλάψεις γι' αυτόν! Που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ο λογιστάκος, ο αγροίκος!
Και ας έλεγε εχθές η ίδια κολλητή πως είναι ένα θαυμάσιο παιδί με μέλλον και τρόπους, και savoir vivre και όλα τα σχετικά!
Όταν το τηλέφωνο που τσουρουφλάει κλείνει 3 ώρες αργότερα, η κοπέλα δεν νιώθει καθόλου καλύτερα (και ας διαβεβαίωσε την άλλη ότι είναι μια χαρά, υπεράνω!)
Η επόμενη κίνηση??
Ε, δεν θέλει και ερώτημα!! Έφοδος στο κατακαημένο ψυγείο, που πάντα για ώρα ύστατης ανάγκης κρύβει πειρασμούς ανάλογους με αυτόν της φωτογραφίας!!)
Μπορεί αυτό το τεράστιο και υπερθερμιδικό προφιτερόλ να μην της σβήσει από τη μνήμη τον προδότη γκόμενο που την εγκατέλειψε χωρίς λόγο και αιτία [στο επόμενο επεισόδιο η Σοφία θα μάθει ότι ο λόγος εγκατάλειψης της είναι η super sexy little bitch της γειτονιάς, η οποία με μεγάλη -τεράστια μάλλον- ευκολία έκανε μια επιδειξη του...πλούσιου ψυχικού της κόσμου στον άπιστο Μπάμπη, που μετά από...την ψυχανάλυση με την Τζένη (*βλ. προαναφερθείσα εκκολαπτόμενη bitch) ήταν πνιγμένος στις τύψεις (γιατί και τα γουρούνια έχουν ψυχή, απλά καλά κρυμμένη κάτω από στρώμματα λίπους)], αλλά τουλάχιστον, όταν θα έχει πάρει τα ανάλογα 10 κιλά και θα κοιτάζεται στον καθρέφτη, θα βλέπει άλλο λόγο για τον οποίο την παράτησε ο Μπάμπης και δεν θα νιώθει δεύτερη (μόνο χοντρή...)

[Smells Like Teen Spirit]*



Λοιπόν.... Ο τίτλος δεν είναι καθόλου τυχαίος! Διάβαζα ότι ένα παιδί στη Μύκονο το έστειλε βόλτα στον Άγιο Πέτρο ένας φούσκωτος, άκουσα για την αναγκαστική προσγείωση αεροπλάνου στην Ισπανία, όπου, μεταξύ άλλων, άφησαν τα κόκκαλα τους δύο παιδιά, είδα τρια 19χρονα αγόρια να αποχαιρετούν τη ζωή σε μια στροφή που πήρε το αμάξι τους [την τελευταία της θυτείας του...]
Και απόρησα...Γιατί να είναι τόσο αμείλικτος ο θάνατος...?? Και αφού είναι, γιατί κάνει τέτοιες επιλογές? Νέα παιδιά που φεύγουν διακοπές και δεν γυρίζουν ποτέ, παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν τίποτα... Παιδιά που αφήνουν γονείς πίσω να κλαίνε τον χαμό τους...

Saturday, August 23, 2008

Oh yes!

Κι όμως, κι όμως.... Γύρισα, γύρισα, γύρισα αγαπούλες μου! Και ένα έχω να πω: ήταν απλά ΤΕ-ΛΕΙ-Α!! Ένας μήνας διακοπές στην Εύβοια με τα μωρά μου, με τη Δήμητρα και την Έφη, μου έφτασε για να καταλάβω πως η ζωή είναι απλά ονειρεμένη! Φέτος, μετά απο 14 χρόνια διακοπών στον Άη-Γιώργη, κατάφερα όχι μόνο να μπω επιτέλους στην τεράστια παιδοπαρέα του χωριού που ως τώρα φάνταζε απρόσιτη, αλλά και να κρατήσω επαφή με όλους!!
Ξέρω πως τώρα ανήκω σε αυτούς, είναι αδέρφια μου...
Δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες... Θα σας πω ενδεικτικά ότι γύρισα με μια βαλίτσα γεμάτη τηλέφωνα, φωτογραφίες και αναμνήσεις από εκεί και σε αντάλλαγμα άφησα πίσω την single ζωή μου...(ας όψεται η Έφη και ο "Γαμάω και Δέρνω" αδερφούλης μου ο Πάνος...)