Violation...

Οποιοι και αν ήταν οι λόγοι... όσο δίκιο -ή άδικο- και αν είχαν...Η βία δεν είναι λύση! Σε καμία περίπτωση, πόσο μάλλον η ένοπλη βία, η άνανδρη βία... Και γιατί? Γιατί? Είδα ματωμένα πρόσωπα σήμερα (και κεφάλια, και σαγόνια...) Είδα πολλά. Μα δεν είδα το λόγο...

Υ.γ. Θανάση, είσαι παλικάρι, ελπίζω να είσαι καλά.!

Just go...

Fuge apo to mualo m! apla fuge!
Gt me basanizei h skepsh s?
Gt dn me afhneiC hsuxh?
Gt h 8umhsh s menei toso entonh?
100 gt!...

301 και σήμερα!

Ka8hmerinothta kai pws auth biwnetai apo ta matia m!...
<ντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν, ντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν>
-Σταμάτα διάολε πρωί πρωί, σταμάτα!
Με μάτι θεόκλειστο και ανάμεσα σε δύο χασμουρητά βρίσκω σκουντουφληστά το μπάνιο (τόσα χρόνια, ακόμα βρίσκω στις γωνίες στη δοαδρομή!...) και βάζω το πρόσωπό μου κάτω από το παγωμένο νερό... Αντίδραση? Καμία! Το μάτι πεισμωμένο μένει κολλημένο στην ίδια κατάσταση και ανοίγει μόνο για να ελέγξει την ζούγκλα που επικρατεί στο κεφάλι μου! Όσοι με ξέρετε καλά θα ξέρετε ότι το μαλλί μου είναι απόλυτα φυσική ζούγκλα και όπως ξυπνάει έτσι παραμένει, άθικτο!
το ντύσιμο είναι μια καθημερινή ρουτίνα, το πρώτο ρούχο που βρίσκω βάζω (ευτυχώς είναι σχεδόν όλα μαύρα και έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα ταιριάσματος!)
Σέρνω ότι έχει μείνει από μένα και την τσάντα μου ως το σχολείο και βρίζω σε όλη τη διαδρομη (σταματάω μόνο στην προσευχή και αυτό για τυπικούς λόγους) για την τάξη. Τις τρεις πρώτες ώρες κοιμάαααααααααααμαι στο θρανίο και τίποτα δεν μπορεί να ταράξει τον βαθύ μου ύπνο!
Μετά το σχολείο η ρουτίνα παραμένει ρουτίνα! Παίρνω την άλλη μου τσάντα (αφήνω δηλαδή τη μαύρη eastpack και παίρνω την ίδια κίτρινη eastpack!), διαβάζω ό,τι μου έχει μείνει για φροντιστήριο και πάω εκεί (μαρούσι σου 'ρχομαι!)
Εκεί είναι κάπως πιο βατά, ο διπλανός μου με κάνει να τρελαίνομαι στα γέλια, τα κοριτσάκια μου (Σταυρούλα, Σμαραγδάκι, Μάγκι!) μου φτιάχνουν τη διάθεση και όταν το μάθημα τελείωνει 10 και 15 τη μαύρη νύχτα το κεφάλι μου διαμαρτύρεται έντονα και μια γενική θολούρα επικρατει (ει, δν παίρνω crack!).
Το θρυλικό 536 περνάει στις 11 οπότε έχω όλο το χρόνο να συνεχίσω τον εξάψαλμο που άφησα ατελείωτο το πρωί! Αφού έχω αρχίσει να φοβάμαι πως θα ριζώσω στη στάση, έρχεται το λεωφορειο! Ξαραχνιάζω το τζην μου *μέχρι να έρθει το bus έχω βγάλει ιστούς* και γυρνάω σπίτι, ανάλογα με τα κέφια του οδηγού, που αν έχει μόλις χωρίσει το ξεσπάει στο γκάζι...
12 η ώρα και με βρίσκει με πρησμένα μάτια στο θρανίο μου να διαβάζω και να βρίζω πάλι, ενώ στο mp3 ακούγεται το Unforgiven 3 (btw, ότι και αν λένε, εγώ το ΛΑΤΡΕΨΑ!!) και στο κεφάλι μου το For whom the bell tolls (ντιν, νταν...) Στο δωμάτιο μου, λόγω ανεπαρκούς χώρου τα πράγματα μου από πρόσφατη μετακόμιση βρίσκονται σε στοίβες και κούτες (δεν βρήκα χρόνο να μαζέψω ακόμα- άσε που θέλω βοήθεια....) και εγω καταριέμαι και βρίζω και ξαναβρίζω και ματαξαναβρίζω που το φυλλάδιο της πειθούς και ο Πλάτωνας έχουν κάνει φτερά! Όταν τα ξετρυπώσω τελικά κάτω από κάτι cd τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κόκκινο, δεν μου έχουν μείνει άλλες βρισιές στο υβρισεολόγιο (έμαθα να βρίζω σε ρώσικα, ιταλικά και γερμανικά μπας και, αλλά το απόθεμα εξαντλείται γρήγορα!) και το ρολόι ειρωνικα δείχνει μια και είκοσι.... Μέχρι να τελειωσω (και να μάθω να βρίζω ακόμα και στα σουαχίλι!) το ρολόι χτυπάει 4... Και τότε αποφασίζω να πάω στο κρεβάτι μου που διαμαρτύρεται από τη μια ακόμα.! Αλλά που...? με τόση υπερένταση πως να κοιμηθώ? Άντε μέτρα ρήτορες τώρα...
Το χειρότερο με το τέλος της μέρας ξέρετε ποιό είναι?? Πως αύριο ξεκινάει μια παρόμοια!...

Υ.γ. Δεν την παλεύω με τίποτα!

The beginning of the end...

Σήμερα είνα η αρχή του τέλους για μας.... Γίναμε επιτέλους οι μεγάλοι των μεγάλων (όπως έλεγε ο Γιάννησ)...Πριν 2 μόλις χρόνια ήμαστε οι μικροί των μεγάλων και 3 ακόμα πριν οι μικροί των μικρών...Πότε περνάει και φεύγει ο καιρός...? Ούτε το κατάλαβα...! Πότε μπήκα ένα ψαρωμένο 13χρονο στο γυμνάσιο, που το φόβιζε -όσο κανείς- η Χατζηδάκη, πότε τα τελείωσα και έπεσα στον εφιάλτη της κατεύθυνσης, ούτε που θυμάμαι πια... Τελευταία τάξη, με τα ίδια παιδιά, το ίδιο χάος, τα ίδια προβλήματα (κυρίως συμπεριφοράς και απουσιών), περισσότερο διάβασμα (νισάφι πια!), περισσότερο άγχος (αυτό και αν είναι σίγουρο), χωρίς καμία αλλαγή στην τάξη (ακόμα και τα θρανια παίζει να είναι ίδια!), σε μια ανάλγη ποντικότρυπα όπως η περσινή, με 20 παιδιά (ολόκληρος πληθυσμός δηλαδή!), τον Μέσκο καθηγητη (Αν είναι ποτέ δυνατόν! Γιατί δεν λένε και στη Σάσα Μπάστα να μας κάνει Αρχαία!???), τη Μακρινού φιλόλογο (και την Μπεζαντάκου μαθηματικό....) και γενικά όλο τον πολύχρωμο συρφετό! Άιντε, καλή σχολική χρονιά!!!!

Nonsense...

Όταν είσαι μόνος στο σπίτι βαριέσαι! Και όταν βαριέσαι ενθουσιάζεσαι με χαζά πράγματα! Και όχι, , δεν πρέπει να ενθουσιαστείς που έφτιαξες σε τρεις μόνο μήνες το παζλ που έλεγε από 2 έως 4 έτη. Ούτε επειδή διαβάζοντας τόσα για το ποτό και το τσιγάρο αποφάσισες να κόψεις το διάβασμα! Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ενθουσιαστείς με την ανακάλυψη ότι τα κουκούτσια του καρπουζιού κολλάνε στο πρόσωπο... Όχι, δεν είναι λόγος ενθουσιασμού που σε νοιάζει υπερβολικά πολύ για το μέλλον...Προσωπικά το μόνο που με τρομάζει με το μέλλον είναι ότι πλησιάζει...Και μαζί φέρνει προβλήματα! Και είναι τόσα πολλά, που αν δεν μπορείς να βρεις τη λύση, βρίσκεις άλλο πρόβλημα...
Σκεφτόμουν το θάνατο...Και ξέρετε τι συνειδητοποίησα? Ότι ναι μεν πεθαίνουμε μόνο μια φορά, αλλά κρατάει πολυ! Και επειδή για τη ζωή δεν έχουμε εισιτήριο διαρκείας (μόνο εξιτήριο!), ούτε και επιστροφής, καλά θα κάνουμε να την εκτιμήσουμε...και να τη ζήσουμε χαρούμενα...
ΥΓ.Guys sorry pou einai entelws asunarthto, prospa8hsa na to ferw se logika plaisia alla dn m ebgaine...

Είσαι δυνατός..

Είσαι δυνατός όταν ξέρεις ότι...

• Αν πέσεις, θα σηκωθείς ξανά με το κεφάλι ψηλά, αλώβητος...
• Ακόμα και αν δεν μπορείς να σηκωθείς, μία χείρα βοηθείας θα έρθει να σε σηκώσει...
• Αν πληγωθείς βαθειά, δεν θα κλάψεις....
• Ακόμα και αν κλάψεις, δεν θα το κρύψεις...
• Αν αφήσεις πίσω τους εγωισμούς και διορθώσεις ένα λάθος σου...
• Ακόμα και αν δεν τα καταφέρεις, θα ξέρεις πως προσπάθησες...
• Αν παραδεχτείς ένα ψέμα που είπες, και ας άργησες...
• Ακόμα και αν τελικά ο άλλος δεν το εκτιμήσει...
• Αν όταν όλοι οι άλλοι κλαίνε, εσύ γελάς...
• Ακόμα και αν κλαις και εσύ, δεν ντρέπεσαι να το παραδεχτείς...
• Αν εκεί που όλοι σταματάνε, εσύ συνεχίζεις...
• Ακόμα και αν σου έχει κοπεί η ανάσα...

Κάθε φορά...

Κάθε φορά που κοιτάς τον καθρέφτη... βλέπεις και ένα νέο σημάδι που άφησε πάνω σου το παρελθόν....
Κάθε φορά που σε κατακλύζουν άσχημες σκέψεις... η συμπαράσταση των φίλων σου σε κάνει δυνατό...
Κάθε φορά που γελάς με την καρδιά σου... νιώθεις σαν να κυλούν ποτάμια στην ψυχή σου...
Κάθε φορά που λες σ' αγαπώ...ολοκληρώνεσαι...
Κάθε φορά που πέφτει ένα αστέρι... Κλείνεις τα μάτια σφιχτά και ψιθυρζεις μια ευχή, ευχόμενος να πραγματοποιηθει...(αλλά με τόσες ευχές, τι να πρωτοκάνει και το αστέρι?)
Κάθε φορά που κάνεις έναν νέο φίλο... ενδόμυχα σκέφτεσαι να είναι καλύτερος από τους προηγούμενους...
Κάθε φορά που η τύχη σου χτυπάει την πόρτα... αναρωτιέσαι μήπως της έδωσαν λάθος διεύθυνση...
Κάθε φορά που ατυχία σου χτυπάει την πόρτα... της ανοίγεις ανόρεχτα και απορείς: "Πάλι εσύ?? Δεν βαρέθηκες ακόμα?"
Κάθε φορά που ακούς ένα τραγούδι... συνειρμικά το συνδέεις με πρόσωπα και καταστάσεις.
Κάθε φορά που κλαις... νιώθεις αδύναμος, ευάλωτος, όμως ξέρεις πως δεν είναι η τελευταία φορά!
Κάθε φορά που ο θυμός σε παρασύρει...σκέφτεσαι πως το εγώ σου είναι υπερτροφικό...
Κάθε φορά που λες "ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!"... ξέρεις πως θα το τηρήσεις μόνο για λίγο...
Κάθε φορά που λες "Από Δευτέρα δίαιτα"...Ξέρεις ότι την Τρίτη θα φας όσο όλη την βδομάδα μαζί...
Κάθε φορά που γυρίζεις σελίδα στη ζωή σου, την γυρίζεις με την ελπίδα πως θα είναι η σελίδα στην οποία θα βάλεις σελιδοδείκτη για όλη σου τη ζωή!
Κάθε φορά που χάνεις...ξέρεις πως δεν έπαιξες καλά...
Τέλος...
Κάθε φορά που κοιτας στα μάτια τους αγαπημένους σου...βλέπεις τον καθρέφτη του εγώ σου...