Wednesday, October 28, 2009

Spy me

Λυπάμαι αν θα σας απογοητεύσω, αλλα εμένα την 28η δεν με πιάνουν τα επαναστατικά μου, να πω για πεσόντες, νικητές και ηττημένους, για παθιασμένες μάχες και αιματοκυλίσματα βιβλικά. Θέλω να μιλήσω για μια κατηγορία ανθρώπων που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο αλλά από διακριτικότητα έμειναν στην αφάνεια. Τους ΡΟΥΦ!
Αυτή οι άνθρωποι που πρόδιδαν συνειδήσεις, σχέδια, φίλους και εχθρούς (ακόμα και neutrals, δεν είχαν προτιμήσεις.) Σκέψου πόσους Εφιάλτες, πόσους Μάτσες είχε η ιστορία.
Και όχι μόνο η ιστορία!! Εχει την απαράδεκτη συνηθεια να επαναλαμβάνετε κιόλας.
Τι συμβαίνει όταν σου κάθεται μια αχώνευτη νύφη που κρίνει όοοοολα όσα κάνεις με ειρωνικά γελάκια και φράσεις όπως "δεν πιστευα οτι θα μπορούσες ποτέ να πεις/ κάνεις αυτό!!" Και ΟΚ, καταπίνεις την μετριότητά και την κακεντρέχεια της,επειδη εισαι ανώτερος χαρακτήρας. Και το κουτσομπολιό της, που δεν αφήνει ουτε κουβέντα να πέσει κάτω.
Την άθλια συνήθεια να λογοδοτεί για όλα σε έναν συντηρητικο αδερφο (που στην τελικη δεν έχει καμια δουλειά με τη ζωή μας), "καρφώνοντας" όλα όσα κάνουμε με ένα ύφος, λες και θα έπρεπε να είμαστε ήδη στο Γκουαντάναμο να σπάμε πέτρες.
Με αποκορύφωμα το πάρτυ των γενεθλίων μου.
"Γιαννη, γιαννη, η χρυσάνθη θα κάνει πάρτυ." (ούτε πρεζα να κανα...)
Και να σκέφτεται αυτος να αφήσει την Καβάλα, να ρθει αθήνα για να επιβλέπει την 18χρονη πλέον αδερφη του για να μην πιει ή καπνισει ή κάνει άλλα έκτροπα (βάλει φουστάνι πάνω απ το γόνατο, βαφτεί, χαμογελάσει σε κάποιον ή φιλήσει πεταχτα στο μάγουλο κάποιον φίλο της... μιλάμε για Πρωτοδικείο και πάνω...)
Αν δεν φύγει αυτή, εγώ θα μετακομίσω στο σπιτάκι της Λάρας. Μπορεί να μην έχει θέρμανση, αλλα ούτε και τις κάμερες του Big Brother...

Wednesday, October 14, 2009

With a little luck...

Ξυπνάς και... ωχ, δεν ανοίγει το μάτι σου!! Γαμώτο, ξέχασες να ξεβαφτείς χτες και τα βλέφαρά σου έχουν κολλήσει μεταξύ τους από την παχυλή πάστα μάσκαρας. Φεύγεις τρέχοντας για το μπάνιο και χτυπάς το κεφάλι σου στο ντουλαπάκι. Ανοίγεις το ντουλαπάκι για να βρεις λίγο οξυζενέ, αλλά ξαφνικά θυμάσαι το κλειστό μάτι σου και σκύβεις να το ξεπλύνεις."Ουφ παει και αυτό" λες με ευγνωμοσύνη και πας να σηκωθεις, οπότε και η ευγνωμοσύνη σου πάει περίπατο, αφου με ένα ηχηρό γκνουπ αστεράκια ξεπετάγονται μπροστά απο τα πεταμένα έξω μάτια σου. Ηταν ανάγκη να αφήσεις το πορτάκι του ντουλαπιού ορθάνοιχτο??
Μα τι μου συμβαίνει σήμερα?? Α ναι!! Η ελληνική, ελληνικότατη Τρίτη και 13!!
Μήπως να μη βγω απο το σπίτι μου? Μήπως να μη σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου?? Μμμμ, ναι, αυτό θα κάνω, είμαι συνετή εγώ!
Και όντως είσαι, μέχρι τη στιγμή που χτυπάει το κινητό σου.
"Γεια σου ομορφούλα! ΄Ελεγα μηπως ήθελες να πάμε για κανά καφέ. Μου έλεψες..."
Στα κομμάτια η άτυχη μέρα και οι προκαταλήψεις, στον 21ο αιώνα ζούμε. Πόσο άσχημα μπορει να είναι τα πράγματα?
Ορμάς αλλόφρων στο μπάνιο και συνειδητοποιείς οτι το νερο ειναι κρύσταλλο...Μια ψυχή που είναι να βγει...Μπρρρρρ, κάνεις όσο πιο γρήγορα μπορείς, παρηγορώντας τον εαυτό σου ότι θα σφίξει το δέρμα σου.Αυτό ήταν. Και ενόσω κάνεις την ηρωική σου έξοδο, το πόδι σου πατάει κάτι γλιστερο και... "σγουπ", "φτάσε στον πάτο, εκει που δεν υπάρχει πιο κάτω." Ωχ η μεσούλα μου... Ας ειναι, δεν θα βγω με το κουκλί για 2-3 άτυχες στιγμές?? Που είναι η πιγμή σου κορίτσι μου?
Ντύνεσαι όπως όπως, περνάς μια παχιά στρώση eyeliner στα μάτια και φεύγεις τρέχοντας. Φτάνεις στη στάση του λεωφορείου και μια γριούλα μουρμουρίζει δίπλα σου " Πανάθεμά σας, απεργείτε. Και πως θα πάει βρε ο κοσμάκης στις δουλείες του?" Δεν αργείς να ανακαλύψεις την απεργία των ΜΜΜ.
"Ταξί" στριγκλίζεις και -ω! εκ του θαύματος- σταματάει ένα μπροστά σου. Και εκεί που απορείς για την τύχη σου ανακαλύπτεις την τραγική αλήθεια: την κίνηση, ποια κίνηση δηλαδή? την ακινησία!! Εκατοντάδες αμάξια κυριολεκτικά παρκαρισμένα μέσα στη λεωφόρο. Μια ώρα αργότερα και 25 χαμένα ευρώ φτάνεις στο ραντεβού σου, αλλά ο άλλος δεν είναι εκεί. 10 λεπτά... 20 λεπτά... μια μύγα κάθεται στο μάτι σου και συ το τρίβεις θυμωμένη... 30 λεπτά... μα που είναι?
Στα 45 λεπτά κάνει την εμφάνιση του. "Σόρρυ μωρό, έμπλεξα στην κίνηση!!".Εμένα μου λες...
"Μα τι έχεις κάνει στο μάτι σου? Είναι νέο στυλ αυτο??" σε ρωτάει μισοχαμογελώντας. Βγάζεις το καθρεφτάκι κ αναφωνείς έντρομη.Εξαιτίας της μύγας έχεις μουτζουρώσει το μάτι σου!! Ψυχραιμία, λιγο ντεμακιγιάζ και όλα ρολόι.
Με τα πολλά πάτε στην καφετέρια. βγάζεις το κομψό σου τζάκετ και κοντεύεις να λιποθυμήσεις!! Φοράς τη μπλούζα σου ανάποδα!! Αυτός δε λέει τίποτα. Στην πρώτη ευκαιρία θα πας σε μια τουαλέτα και θα διορθώσεις το λάθος σου. Έρχεται ο σερβιτόρος
"τι θα πάρετε?"
"Έναν latte" λες με υφάκι εκατό καρδιναλίων.
"Συγνώμη δεν έχουμε"
"Τότε ένα mocca cappuccino"
"Δεν φτίαχνουμε εδω πέρα..."
"Ενα mocca coconut"
"Λυπάμαι..."
"Αρχίζεις να εκνευρίζεσαι"
"Άστο μωρό.2 γλυκούς με γάλα!"
"Οκ."
Αφρίζεις εσυ.
Ο Κούκλος σκύβει απειλητικά προς το μέρος σου και συ από την έξαψη αφήνεσαι και σου πέφτει το τσαντάκι. Τα χείλη του πλησιάζουν και....
"ΑΑΑΑ!!"
Ενας σερβιτόρος σκοντάφτει στο τσαντάκι σου και σε περιλούζει με καυτή σοκολάτα, τσάι και ότι άλλο θεόζεστο έφερε στον δίσκο. Το απόγευμα σε βρίσκει ξαπλωμένη σε μια στοιβαγμένη με κόσμο αίθουσα αναμονής στο ΚΑΤ με εγκαύματα τρίτου βαθμού και τον κούκλο να σου έχει κεράσει τον καφέ που σου υποσχέθηκε απο το πρωί...
Ισως θα ήταν καλύτερα να είχες κάτσει σπίτι...

Tuesday, October 13, 2009

say it Right*

Μιας και δεν έχω τι να κάνω κλεισμένη στους 3,5 τοίχους του σπιτιού του Γιάννη στην Καβάλα, και εφόσον αποφεύγω να σηκώσω το τηλέφωνο και να ενημερώσω τους γονεις μου οτι δεν έκανα κανένα βήμα προς την Κομοτηνη (οπου και ήταν ο τελικος μου προορισμος) λέω να γραψω...
Και αφού δεν έχω θέμα (και κανεις δεν προσφέρεται να μου παρέχει ένα!) καιρός για λίγο καλόβολο (ναι καλα...) και καλοπροαίρετο (μας έπεισες...) κοινωνικό σχολιασμό (οκ ladies, τα φτυάρια έξω...)
Πρώτα πρώτα οφείλω ενα συγνώμη στον Κώστα που μου έδωσε τροφή για το "Sleeping Sun" post αλλα υπέστη τον χλευασμό των φίλων του, καθότι σπίλωσα το όνομά του (λέμε τώρα...). Για΄αποζημείωση στην ψυχικη οδύνη που του προκάλεσα του χρωστάω ενα σάντουιτς XXL...
Να τονίσω επίσης οτι απαιτώ Οσκαρ χαζομάρας, διότι χθες στο check-in ξεχασα την κάρτα επιβίβασης, μια τύπισσα πηρε την βαλίτσα μου και την έψαχνα 2 ώρες και έκανα χριστουγεννιάτικο δώρο στην ταξιτζού που με έφερε από το αεροδρόμιο (να ναι καλά η γυναίκα, με 160 στην Εγνατία πήγαινε...)
Αυτή τη στιγμή είμαι σε έναν ανδροκρατούμενο όροφο στη φοιτητική εστία της Καβάλας και βιώνω το πανδαιμόνιο...25 φοιτητές παίζουν on-line D&D και φωνάζουν από τις ανοιχτές πόρτες "Τί κάνεις ρε μαλάκα?", "που πας ρεε ***?" και πολλά πολλα αστεράκια. Ο μέσος όρος ηλικίας ειναι 25 (μην πω 26-27 και φανώ κακιά...) και οι περισσότεροι δεν έχουν βλέψεις να φύγουν πριν το επόμενο μιλλένιουμ (αν πεθάνουν στην πορεία δεν πειράζει, αρκεί να έχουν περισσότερα level από τους άλλους...)
Το μονο αξιοπερίεργο είναι ο Ηλίας, ο οποίος στο μυαλό μου ήταν συνδυασμένος με ατελείωτες ώρες CS όλη τη νύχτα και τώρα ξυπνάει πρωί και πάει σε θεωρίες... Πάει, χάλασε ο κόσμος...
Κατά τα άλλα όλα ομαλά, ο Γιάννης και η Μαρία τσακώνονται για τη διαρρύθμιση του δωματίου. Μιλάμε για ένα δωμάτιο 6 βημάτων περίπου και δεν μπορουν να συμφωνήσουν αν θα βάλουν το κρεβάτι οριζόντια ή κάθετα...Άβυσσος η ψυχή των ερωτευμένων...

Monday, October 12, 2009

Putting holes in happiness

Γραφω χωρισ θεμα και χωρις αιτία (σπανιο φαινόμενο)
Νιώθω νεκρή ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα πτώματα (που λέει και το τραγούδι...)
Η Αθήνα είναι μεγάλη πολη, αλλά ποιος είπε οτι ειναι και ωραία, ή ευχάριστη ή έστω ανθρώπινη?
Ακριβώς επειδή είναι τόοοοσο μεγάλη, περπατας στουσ δρόμους και νιώθεις άγνωστη, ασημη, ακόμα και παρείσακτη.
Η μάνα σου δεν σε ξέρει, και αν σε ξέρει, προσπαθεί να σε ξεχάσει...
Όχι ότι της είναι δύσκολο δηλαδή....
Δεν μπορώ την τελματώδη μοναξιά που πηγάζει από μέσα μου...
Η Εφη λείπει, η Καλλιόπη διαβάζει και η μοναξιά στέκεται σαν χάρος πάνω απ το αναμαλλιασμένο κεφάλι μου.
Έλεγα να τελειώσει το σχολείο να ησυχάσω.
Τώρα ζητάω πίσω την φασαρια, τους μπελάδες, τις υποχρεώσεις, και κυρίως την παρέα μου που σκορπίστηκε στους 4 ανέμους...
Ok έχω ΄άτομα σημαντικά να ασχολούμαι, να μου γεμίζουν τόσο το χρόνο όσο και τη ζωή...
Αλλά κάποια πραγματα δεν αλλάζουν και κάποια κενα είναι δυσαναπλήρωτα...
P.S. Μαο, εγω ήμουν αυτή που πρώτη έβαζε τίτλους τραγούδια και στιχους στα ποστάκια της.Μην κλεβόμαστε...

Tuesday, October 6, 2009

Sleeping sun


Τροφή του ο Υπνος. Όχι οτι στερείται την άλλη δηλαδή, αλλά λέμε τώρα.
Το βασικό 8ωρο είναι γι 'αυτόν ένα απλό snack.
Για να νίωσει πρέπει το στρώμα να βουλιάξει ανεπανόρθωτα και οι αράχνες να έχουν υφάνει ολόκληρη πολιτεία πάνω του. Ο κωματώδης ύπνος του έχει σαν αποτέλεσμα τη συσσώρευση τόνων σκόνης πάνω στο σώμα του, το οποίο είναι ανυμπορο να κάνει ένα βήμα, αν αυτό δεν αφορά τον υπνο του ή το φαγητο.
Γιατί ο υπνος μπορεί να θρέφει τα μωρα (έστω και τα νταρντανομωρά οπως ο Κώστας) αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι το στομάχι τους δεν χωράει κάτι παραπάνω. Και το κάτι παραπάνω για το εν λόγω άτομο ειναι το γεύμα μιας ολοκληρης ποδοσφαιρικής ομάδας (και των αναπληρωματικών).
Διχασμένος ανάμεσα στις 2 μεγάλες αγαπες του, τον ύπνο και το φαγητό, ο Κώστας έχει αποβάλλει όλα τα αγχη της καθημερινότητας και έχει αφιερωθει στην ικανοποίηση του εαυτου του, η οποία θα πραγματωθεί μέσω της κατανάλωσης 5 σουβλακιων και τη διαμορφωση του δικού του προσωπικου χώρου.
Ενος σπιτιου μικρού, βαμμένου σε καταθλιπτικά χρωματα και γεμισμένου με αλκοολούχα που δεν θα περιμένουν πολύ μέχρι την κατανάλωσή τους.
Γιατί μπορεί ο ίδιος ο Κώστας να είναι ήρεμος (αφότο φάει και κοιμηθεί πάντα), δε συμβαίνει ομως το ιδιο κ με την παρέα του.
Αν τον δείτε, θα τον αναγνωρίσετε από τα 3 χαρακτηριστικά σημάδια του είδους του:
1. Συρτά, α-ρ-γ-α βήματα

2.μονίμως μισόκλειστα μάτια

+ 3. ένα βαστάζο για την άδεια, αχρησιμοποίητη eastpack του.