Δεν ειχα σκοπο να ξαναγραψω σε ετουτο το δυσμοιρο ιστολογιο, αφου μεγαλωσαμε, και (δεν) ωριμάσαμε, και θεωρητικα ειναι ενα κομματι του μακρινου παρελθοντος. Ομως η μακραίωνη ιστορία και το φιλοσοφικο του βαθος (ειδικα σε κατι αρθρα τυπου: "πως να γινετε ρεζιλι" - οι παλιοί ξέρουν, οι καινουργοι να ανατρεξουν στα αρθρα του 2008 αν θυμαμαι καλα!) εκαναν προδηλη πλεον την ανάγκη συνέχισης του τόσο σοβαρου κοινωνικου μου εργου. Μετα την βαρυγδουπη εισαγωγη, στα δικα μας. Τι λεει ρε μαγκες? Τι χαμπάρια? Κουνιούνται οι βάρκες?
Ειναι 3.30 τη νυχτα (που μαλλον σερνεται προς ξημέρωμα) ειμαι μονη σαν ανεμώνη και βαριέμαι μεχρι και να πεταρισω τα βλέφαρα μου. Δια τουτο, εχω να θεσω μια σοβαροτατη ερώτηση: γιατι όλα τα υπαρξιακά μας πιανουν τις πρωτες πρωινες ώρες που το ματι δεν μενει κλειστο ουτε με χαρτοταινια, και ποτε το μεσημερι που δεν παιζει τιποτα η τηλεοραση και εχεις απλετο χρονο να σκοτωσεις? Σε ολες τις ταινιες βλεπεισ προβληματισμενους, θλιμμένους και καραβοτσακισμένους ήρωες να ξενυχτουν με το ουισκι στο χερι και να ατενιζουν στοχασμενοι το ακαθοριστο βαθος. Εχετε δει ποτέ φρεσκοχωρισμένη απο τον μεγαλο ερωτα να κοιταζει αποβλακωμενα απογευμα μετα τη μπιρίμπα? Αμφιβάλλω...Και να λεγες οτι καταληγεις καπου... και χανεισ τον υπνο σου, και το μονο που κερδιζεις ειναι να μοιαζεις στο Κουνγκ Φου Παντα το αλλο πρωι με τεραστια μαυρα φεγγαρια γυρω απο τα ματια, σαν να χασες σε αγωνα μποξ...
