Neighbours from hell!!

Το σκεφτόμουν πολύ αυτό το θέμα, και παρότι η μέρα μου ήταν μαγική (θα μου πείτε, και μας τι μας νοιάζει),λέω τελικά να το γράψω.... Γείτονες από την κόλαση λοιπόν... Τί μπορεί να σημαίνει αυτό?? (εκτός από την εναρξη ενός ακόμη ποστ!!) Πολλά... Τί γίνεται άραγε όταν μια γειτονιά γίνεται πεδίο μάχης και την πληρώνουν μπουγαδες, τζαμαρίες και άμαχος πληθυσμός?? Ο λόγος για δύο πολυαγαπημένες γειτόνισσες, οι οποίες τις καθημερινές τους συναγωνίζονται για το ποιά έχει κάνει την καλύτερη μηλόπιτα και κράζουν από τα μπαλκόνια τα κατορθώματα του γιού τους που "μπήκε πρώτος στο πανεπιστήμιο, ναι,ναι! ιατρική παρακαλώ!!"... Και η ανταγωνιστική keep up with the jones's σχέση διαταρράσεται για το τραγικό παράπτωμα της μιας γειτόνισσας να καυχηθεί ότι το παστίτσιο της είναι το καλυτερο της περιοχής... Η άλλη,που όπως πάντα έχει το ένα αυτί στο ανοιχτό παράθυρο, βγαίνει κρατώντας την λεκάνη με τα ασπρόρουχα, σιάζει λίγο τη μαντήλα στο κεφάλι και με δήθεν αδιάφορο ύφος λέει "Ο δήμος αποφάσισε να βραβεύσει το παστίτσιο μου ως το ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ καλύτερο της περιοχής!". Η άλλη, ξαφνιασμένη, σφίγγει τραγικά πολύ το σκουπόξυλο που κρατά και λέει σχεδόν εξαγριωμένη στην πρώην φίλη της ότι αυτο είναι ανυπόστατο,αφού το ίδιο θα συνέβαινε και στο δικό της παστίτσιο... Για να μην πολυλογώ, δεν θα περιγράψω τη σκηνή που ακολουθεί,διότι είναι ακατάλληλη για ανηλίκους και μέλη της Greenpeace...Λαχανικά από δω, πίτες απο κει, η άμοιρη φρεσκοπλυμμένη μπουγάδα σε πολύχρωμη κατάσταση, οι 2 γειτόνισσες σε φρενιασμένη κατάσταση και οι περαστικοί καλυμμένοι κάτω από εφημερίδες και down town περιοδικά.... Η μάχη λήγει ισόπαλη,με μοναδικό χαμένο την μπουγάδα και νικητή το μανάβη της γειτονιάς...

My turn για απολογισμό... (thnx για την ιδέα Κώστα!!)

Ελλείψη ιδεών και διαβάζοντας την παρότρυνση του Κώστα να κάνουμε το ίδιο (να τον αντιγράψουμε δηλαδή), θα κάνω και γω τον απολογισμό (και τις απολογίες) της δικής μου, χαζοχαρούμενης χρονιάς...
Από τα προηγούμενα χριστούγεννα ως το καλοκαίρι, για κάποιο λόγο έχει σβηστεί η μνήμη μου και δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ!! Ίσως ότι κατά το Νοεμβρη (τον περσυνό) άρχισα να κάνω παρεα με την Ιωάννα, τον γκόμενο της το Δημήτρη, το τσίρκο Μεντράνο... Κάπου τότε ανακάλυψα τις τωρινές κολλητούλες μου (Μαρία, Έφη, Ελενα) -την Ελίνα δεν την αναφέρω εδώ, γιατί ειναι all tiMe classic αξία- και γίναμε αχώριστες...Μετά τις καταραμένες εξετάσεις του Ιουνίου (11 ώρες διάβασμα ιστορία μέσα σε μια μέρα!! ακόμα να το ξεχάσω!!!) ήρθε ο καιρός της ΚΟΡΕΛΚΟ, όπου πήγα με την Νuka (Έλενα!), η οποία όμως με εγκατέλειψε την 5η μέρα γιατί δεν ήταν ανεκτική ομαδάρχισσα, αλλά μια γλυκήτατη βρεφονηπιοκόμος, στην οποία ανατέθηκε το βαρύ φορτίο της 6ης (για τους αδαείς, στην Κορέλκο υπάρχουν περίπου 13 -συνήθως-από τη 2 ως την 6 κορίτσια, με σείρα αύξουσας ηλικίας, και οι υπόλοιπες αγόρια,παλι με την ίδια σειρα!.... Δηλαδή, αρχίζουμε με τα μικρούλια, στην 5η και 6η τα μεγαλύτερα, το ίδιο στις 8η και 9η. Κάθε κοινότητα έχει 6 ομάδες!)... Εγώ και η Νuka μοιραστήκαμε την 6/6, σκηνή με τέρατα, κοινώς αποδεκτό ότι ήταν η χειρότερη των κοριτσιών σε όλη την κατασκηνωση, η οποία έλκυε πολύ κόσμο και μέσα σε 2 μέρες είχε γεμίσει, τη στιγμή που η από κάτω είχε μόνο 7 (και γω 14!!)...Τέλος πάντων, αφού η Νuka με εγκατέλειψε τόσο άκαρδα, για να αποφύγει τον νευρικό κλονισμό, και αφού άλλος ένας εξίσου σημαντικός φίλος,μετά από σκηνή ζηλοτυπίας της γκόμενας του, αναχώρισε πρόωρα, έπρεπε να ανακτήσω τη φήμη της κοινωνικής (έτσι λέμε την τρελή τώρα!) και βρήκα άλλους φίλους (με τις φίλες είχα ένα προβληματάκι! Βλέπεις, τα αγόρια είναι πολύ πιο φιλικά!), ανάμεσα στους οποίους ο Κώστας και ο Αλέξης. Για να μην πολυλογώ (τυπικό μου γνώρισμα!), μετά τη λήξη της κατασκηνωτικής περιόδου αποκάλυψα στον Αlex τα συναισθήματα μου γι'αυτόν (love love love love) και επειδή ήξερα ότι έννιωθε τα ίδια (μου το είχε πει αλλά η άκαρδη του είχα πει ψέματα γιατί ήμασταν ομαδάρχες και δεν ήθελα να τον διώξουν) τα "φτιάξαμε" μια μέρα μετά (αν και απεχθάνομαι τον όρο, δεν ήξερα πώς να το εκφράσω!) και από τότε είμαστε μαζί happy and in love. Ο περιβόητος Κώστας της Κορέλκο παρέμεινε φίλος μου (λάθος! ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ φίλος μου, τον λατρεύω!) και μάλιστα μετά από τη δική μου, καταλυτική παρέμβαση, είναι και αγόρι της αγαπημένης μου ξαδερφούλας, της Δήμητρας (Αφανίτσας ή ikkuna prinsessa). Μετά από αυτή τη βαρετή για κάποιους αναδρομή στο παρελθόν, και με πολύ νοσταλγία, κάνω (επιτέλους!!!) τον απολογισμό μου!
Την χρονιά που μας φεύγει λοιπόν, εγώ, η χοντρη, γρια και άσχημη, αυταρχική και εγωίστρια (όπως με λένε κάποιοι κάποιοι!!) γνώρισα τον απόλυτο έρωτα, έκανα πάρα πολλούς νέους φίλους, εκτιμησα εκατομμύρια φορές την αξία της φιλίας της Ελίνας μου, την οποία υπεραγαπώ, γιατί είναι και αυτή ένας επίγειος άγγελος και δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτή.Αυτή τη χρονιά αναγνώρισα (πάλι) τη σημασία της φιλίας, απέδειξα πόσο αγαπώ όλους μου τους φίλους, πλήγωσα κάποιους από αυτούς, αντιπάθησα χίλιες φορές τους γονείς μου και ευχήθηκα να ήμουν ορφανή (ευτυχώς δεν εισακούστηκα!).
Θέλω λοιπόν να:
Πω στον Άλεξ μου, το ελινούμπι μου, την ΜαρGou (την πεφτουλα όπως την αποκαλώ!), την Εφομπάστακα (ή pretty Lion Queen), την nuka μου, τον Goofako, την ikkuna prinsessa μου, την Ιωάννα, τον Λεο και τον αδερφούλη μου ότι τους αγαπώ τρελά
Ζητήσω συγνώμη από τον Κώστα που του μιλάω κατά καιρούς σαν αν μην είναι άνθρωπος
Ευχαριστήσω τον Θανάση που παράβλεψε όλες τις αναληθείς φήμες που κυκλοφορούν στο σχολείο για μένα και επιτέλους είδε την ανθρώπινη πλευρά μου (και είναι και καλή παρέα!!)
Τελικά,αυτή η χρονιά, ήταν ΤΕΛΕΙΑ!! Ελπίζω και οι επόμενες να είναι καλύτερες ακόμα, με λιγότερο διάβασμα (παρέλειψα να αναφέρω ότι αυτή τη χρονιά μεταμορφώθηκα σε γλάστρα!), πολλούς φίλους, τον Αλεξ μου και λιγότερες παρεξηγήσεις!!

ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Παντού γύρω μου βλέπω θλιμμένα πρόσωπα... ακούω δυστυχισμένες φωνές...διαβάζω κλαψιάρικα άρθρα... Και αρνούμαι να πάρω μέρος σε αυτή τη σπαραξικάρδια τελετή θρήνου που λαμβάνει χώρα γύρω μου... ίσως επειδή είμαι χαρούμενη, ίσως επειδή ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα (και για μια ακόμη φορά άνοιξα), ίσως επειδή εγώ τα βλέπω όλα ρόδινα... Όπως και να 'χει, δεν μπορώ να το παίξω θλιμμένη κακομοίρα και μου καθίσταται αδύνατο να συμπαρασταθώ, καθώς επίσης και να εκφράσω τη συμπόνια μου... Παιδιά, χαμογελάστε, κανει καλό!!

ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ!!

Είχατε σκεφτεί ποτέ πόοοοοοσες σχέσεις μπορούν να διαδραματίζονται σε ένα χαρούμενο γιορτινό τραπέζι?? Πάρα πολλές... Αρχίζοντας από τις πιο τυπικές, θα πω ότι ένα τέτοιο γλέντι γίνεται σε κλειστό οικογενειακό κύκλο... Άρα, έχουμε τη γιαγια και τον παππού, 2 ευτυχισμέους αλλά ταλαιπωρημένους από τα χρόνια γερόντους...(εκτός και αν έχουμε καμία έλλειψη λόγω νωρίτερης επίσκεψης του Χάρου...)! Μετά έχουμε την κλασσική πλέον σχέση πεθερικών- γαμπρού/νύφης...Εδώ η κατάσταση είναι σαφώς πιο περίπλοκη... Συνήθως έχουμε την διαιωνισμένη κόντρα, αφού οι γονείς πάντα πιστευαν ότι αυτός/ή δεν είανι κατάλληλος/η για το σπλάχνο τους, ακόμα και αν αυτό το απόβρασμα είναι ένας καλόκαρδος, ζάμπλουτος και τρελά ερωτευμένος ανθρωπος, σωστό κελεπούρι για το παιδί τους, ένα παιδί άνεργο, άχρηστο, με ένα γυάλινο μάτι... Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις που οι επίδοξοι γονείς έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα του ανίκανου/ανίκανης που τους κουβαησε το ανώριμο και αβγαλτο τέκνο τους και καταπίνουν κανονικά, στραβοκοιτώντας τον γαμπρό/νύφη κάθε φορά που ανοίγει το στόμα για να πει το οτιδήποτε...
Υπάρχει επίσης η σχέση μεταξύ ξαδερφιών... τα μικρά νιάνιαρα με τη σφεντόνα σε ένα ατέρμονο κυνηγητό γύρω από το τραπέζι, με αποτέλεσμα το καλό σερβίτσιο της γιαγιάς σε θρύψαλα, τα ασημικά στο πάτωμα και τη γιαγια να παθαίνει κρίση κρίσεις υστερίας, ενώ καταριέται την ώρα και τη στιγμή που τους έβαλε όλους πάλι και φετος σπίτι της...
Ύστερα. υπάρχει η σχέση γεμιστής γαλοπούλας-καλεσμένων... Η σχέση αυτη τα λέει όλα μόνη της, και γι αυτό, παρα τα παράπονα της μακαρίτισσας γαλοπούλας, η οποία δεν αρκείται στον ρόλο guest star, δεν θα πω παρά μόνο ότι αυτό το ειδύλλιο έχει πάντα άδοξο τέλος...
Φυσικά κάπου εκεί ανάμεσα κρύβονται και οι μυστικές σχέσεις... Ο κουμπάρος και η κουμπάρα (όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός), η κόρη και το boyfriend από την Αμερική, ο γιος και η θεία... αυτές είναι ο βασικός λόγος για να πας σε τέτοιο τραπέζι (του οποίου η κατάληξη είναι τεράστιες κοιλιες και ξεκατινιάσματα...),όπου την ώρα της αλήθειας...γίνεται χαμός... "πώς έμπλεξες ΕΣΥ με ΑΥΤΗΝ!! μα ο πατέρας της είναι...", "εγώ τον αγαπώ!", "αν συγκατοικήσετε, σε αποκλήρωσα" και μουσική υπόκρουση τα βογγητά της μάνας που τότε αποφασίζει να το παίξει καρδιακή..."ΩΧ! το νιώθω, φτερουγάει... θα με πεθάνεις εσυ!!"

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΗΜΩΝ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ!!

Κάτι ξέρει ο τίτλος... Κατά τη φιλοσοφία, και κυρίως τους πασίγνωστους Πλάτωνα και Αριστοτέλη, υπάρχουν 3 κόσμοι... Ο κόσμος των ιδεών, αυτός που ζούμε και ο κόσμος των αισθήσεων! (και μετά σου λέει φιλόσοφοι!! Εγώ αν τα έλεγα αυτά θα ήμουν φαντασιόπληκτη, αυτοί φιλόσοφοι!... και μετά σου λέει αξιοκρατεία!...)! Δεν θα αναφερθώ εκτενώς στον δικό μας κόσμο, γιατί νομίζω ότι αντικρίζετε το χάος του καθημερινά... Επειδή ειναι χριστούγεννα και δεν θέλω να σας ψυχοπλακώσω, δεν θα αναφερθω λοιπόν στις υποανάπτυκτες χώρες οι οποίες μαστίζωνται από αρρωστιες και ένας στους 2 εγκαταλείπει πολύ πρόωρα για το βασίλειο των ουρανών... Αλλά ούτε και για τις ανεπτυγμένες, που τυφλώθηκαν από έναν καινούργιο πυρετό, αυτό του Μαύρου χρυσού, και για ένα βραχύ κέρδος εξασφαλίζουν για τα παιδιά τους μια μολυσμένη ατμόσφαιρα, λειψυδρία, έλλειψη οξυγόνου αλλά κατά τα άλλα σφάζονται για την εθνική τους κληρονομιά... Έλεος, και εγώ θεωρώ ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα τον Παρθενώνα και τις πυραμίδες, αλλά τί νόημα έχει να προσπαθούμε να σώσουμε αυτά τη στιγμή που δεν μας νοιάζει να σώσουμε την παραμονή μας σε αυτό τον κόσμο, πόσο μάλλον την ψυχή μας??
Περνώντας στον κόσμο των ιδέων (και έχοντας σας ήδη -εσάς τους λίγους αναγνώστες μου- προκαλέσει κατάθλιψη 3ου βαθμού), θα πω απλώς ότι από αυτόν φαίνεται να πηγάζουν όλες μας οι ιδέες... Άρα την επόμενη φορά που θα γράψω τερατούργημα αντί αρθρο, παρακαλώ τα παράπονα σας στην κάτω διεύθυνση.... Αν και πιστεύω ότι κάποιος θα έπρεπε να κάνει μήνυση σε αυτό τον κόσμο, γιατί πολύ μας ταλαιπωρεί τελευταία... Χιλιάδες έξυπνες ιδέες χάνονται καθημέρινα γιατί δεν βγαίνουν από σωστά στόματα, ενώ άλλες επικροτούνται αντί να κατακεραυνόνωνται επειδή τις εξέφρασαν σοφοί (βλέπε αυτό για τους 3 κόσμους!)
Τέλος, ο μαγικός κόσμος των αισθήσεων (θα κάνω αίτηση για μετάθεση εκεί!)... Κάθε στιγμή, από την αρχή της ζωης μας, νιώθουμε τόσα πολλά... αγγίζουμε εκατομμύρια πράγματα, άλλα με ευχαριστη, άλλα με δυσάρεστη αφή... Αρώματα και μυρωδιές κατακλίζουν τα ρουθούνια μας, άλλες θέλουμε να μείνουν για πάντα και άλλες να τις ξεχάσουμε αυτοστιγμή...Βλέπουμε τόσα, ακούμε άλλα τόσα και γευόμαστε τόσα (ακόμα και τη ζωη!!)... Και όσα δυσάρεστα και αν μας κάνει η ζωή να νοιώσουμε, πάντα παίρνουμε το ρίσκο για περισσότερα , χωρίς να πτοούμαστε που η ζωή είναι σαδίστρια...

X-mas spirit

Το χαρούμανο πνεύμα των Χριστουγέννων χτυπά ξανά, αυτή τη φορά για να ευχηθεί σε όλους
"Feliz Navidad y una Feliz Año Nuevo! Ría su cabeza apagado y sonría siempre, incluso cuando su vida es un lío" (βαλτε το στο translator για να μάθετε τι σημαίνει!!) ...
Τώρα που το σχολείο έκλεισε για μας τα φυτουκλάκια και που επιτέλους θα βρούμε μερικές στιγμές γαλήνης (πάλι εμείς τα φυτουκλάκια!), τώρα που σιγά σιγά λευκές νιφάδες (όχι cheerios) θα μας κατακλείσουν και που όλοι θα πάρουν πάνω από 4 κιλά καταβροχθίζοντας λαίμαργα μια κακόμοιρη γαλοπούλα με προγεγραμμένη μοίρα, εγώ αποφάσισα να γράψω!! Μα γιατί είμαι εκτός εποχής παντα?? Ελπίζω να περάσετε όλοι εσείς οι αναγνώστες μου που τόσο καιρό υπομένετε τις αμπελοφιλοσοφίες μου μοναδικά!! (επετειακο ποστ, το 60στο!)

AN ETERNAL BATTLE....the reaSon??

ΟΚ,ούτε και εγώ τους συμπαθώ, το παραδέχομαι... Ίσως είναι που το βλέπω πολύ ψεύτικο, ίσως είναι που μαζεύονται σαν τα κοράκια κ σου μαυρίζουν την ψυχή, ίσως είναι που το παίζουν θύματα...ίσως με εκνευρίζει που προκαλούν για να προκαλούν, ίσως σιχαίνομαι το λιγδιασμένο μαλλί, τα άπλυτα ρούχα... Ίσως θεώρω ειρωνιά τα παιδιά Εκαλής και Κολωνακίου να το παίζουν μίζερα δυστυχισμένα όντα...ίσως... Όπως και να 'χει, θεωρώ τους emo κάτι παραπάνω από κατάντια, μια παροδική μόδα που αντιπροσωπεύουν παιδιά χωρίς πιστεύω, χωρίς προσωπικότητα... έτσι το βλέπω εγω... Όμως, έχουν καθε δικαίωνα να ντύνονται όπως θέλουν και εφόσον δεν προκαλούν φασαρίες να κάνουν ότι θέλουν... Τώρα τελευταία γίνεται πολύς λόγος για τα "gay" αγόρια με τα θλιμμένα μάτια! Έλεος, όσο και αν δεν τους πάω, πιστεύω ότι δεν μπορεί μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα να αποτελείται από gay!! Άλλωστε, πριν γίνουν emo και μετά από αυτή τη μανία, το άτομο είναι straight?? Μην πω καλύτερα για τις δημόσιες καταγγελίες τους από την TV και τις εκπομπές κοινωνικού περιεχομένου (κοινώς εκεί που γίνονται όλα τα ξεκατινιάσματα), τις απειλές προς αυτούς και το ξύλο που τρώνε! και δεν χτυπούν μόνο emo αγόρια, αλλά και τα θηλυκά του είδους (τα οποία κατα την ανωτέρα θεωρία, ειναι λεσβίες??), τα οποία όπως και αν είναι ντυμένα, δεν παύουν να είναι κορίτσια!! Και αν υπήρχε έστω και η στοιχειώδης αντρική αξιοπρέπεια και αβρότητα, κατά την οποία δεν σπας στο ξύλο κοπέλα, πάει, χαθηκε και αυτή, και έμειναν μόνο κάτι μελανιασμένα πρόσωπα...(από την άλλη αυτό είναι καλό, φυσικό μακιγιάζ...)
Μπορεί να είναι γελοίο στα αφτιά μου ότι παιδιά με μουτζουρωμένα μάτια ακούνε My Chemical Romance και πλαντάζουν στο κλάμα, ή κόβουν τα χέρια τους, σκίζουν τη σάρκα τους με ξυράφια και κάνουν απόπειρες, αλλά και αυτά είναι άνθρωποι και ρε γαμώτο έχουν δικαίωμα στη ζωή!! Και στην ελευθερία απόψεων και στην επιλογή στυλ (όσο κακόγουστο και αν είναι αυτο!)...

...Last X-mas...

Το καλό νέο είναι ότι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, δηλαδή οι διακοπές (συνεπάγεται) <===> τεμπελιά <===> ολοήρος ύπνος <===> ολονύκτιο ξενύχτι <===> ξασάλωμα!!! Το κακό είναι όι όλα τα καλά κρατάνε λίγο... Δεν πειράζει όμως... Τώρα πλησιάζει ο καιρός να αφήσω πίσω τις απλές,καθημερινές στιγμές, όπως να διαβάζω ως το ξημέρωμα, να κάνω αγώνα δρόμου ως το φροντιστήριο, να λύνω τα διαγωνίσματα του Γεράσιμου και του Φίλιππου, να τσακώνομαι ακόμα και με τον εαυτό μου, να καταβροχθίζω τόννους σοκολάτας κλπ κλπ... Οκ, η σοκολάτα θα είναι η μόνη συνήθεια που θα με συντροφεύει και τα χριστούγεννα, όσο θα μετράω μέρες, ώρες και λεπτά μακριά από το Σταματογιάννη... Τί ωραία που είαι όλα! Θα είμαι συνέχεια με άτομα που αγαπω, θα περνάω καλά...(εκτός βέβαια αν συνεχίσει να χιονίζει,οπότε θα αποκλειστούμε!)

New Gallop!!

Αλλο ένα θέμα προς αμφισβήτηση... Θέλω ειλικρνείς απαντήσεις...
so it goes like:

Ποιός είναι για σας ο καλός φίλος,ποια τα χαρακτηριστικα του??

Memorable moments!...

Δεν τους δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, μπορεί να μην τις καταλαβαίνουμε καν,όμως αποτυπώνονται στη μνήμη μας και ξεπηδάνε από το πουθενά με μόνο σκοπό να σου προκαλέσουν νοσταλγία... Μικρές καθημερινές στιγμές που ζούμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, στιγμές απολυτης ευτυχίας....Είχατε σκεφτεί ποτέ ότι μια παρέα σε μια καφετέρια, αγκαλιά ο ένας με τον άλλο, αστείες συζητήσεις και πολύ γέλιο μπορούν να προκαλέσουν τόση ευφορία? Κι όμως,αν τοποθετήσεις τον εαυτό σου σε μια τέτοια αγαπημένη παρέα, απαρτιζόμενη από χαρούμενες φατσούλες (και κόκκινες μύτες από το κρύο!) αγκαλιά με κάποιον που αγαπάς, φίλο ή ότι άλλο, θα καταλάβεις τη μοναδικότητα της στιγμης... Σας αγαπώ χαζουλίνια μου (και εσένα κωστάκη μου, και ας μην έρχεσαι ποτέ!! -παρότι σου έχω πει τόσες φορές!!).... Η συμβουλή της ημέρας είανι η εξής: "Μην αφήνετε τη ζωή να σας προσπερνά, μην διαγράφετε τις όμορφες στιγμές....Συγχωρείστε όσους σας πλήγωσαν και βασιστείτε σε αυτούς που θα είναι εκεί για πάντα... και είναι πολλοί!!..."

Ντύθηκα διαβολάκι

Γεννιέσαι την έχεις μητέρα (της μάνας σου...)
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα (μπαμ!)
Εκείνη σε βάζει στην κούνια (η μάνα μου;)
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα
(νιεε, με φροντίζανε μικρό, δεν έχω παράπονο...)
Σου δείχνει πως κάνει η πάπια (α πα πα πα, μου το έμαθε πρώτα η Δέσποινα)
και μοιάζει με κάποια που 'χες γκόμενα
(η μάνα μου;)Στο μέλλον με τ' άσπρα φωτάκια (το έφτιαξες...)
και με τ' αστεράκια τα φλεγόμενα (καλά το πάς...)
Μετά που σε στέλνουν σχολείο (υπέροχη συνοχή κειμένου!)
στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται (η μάνα μου;)
Μικρή με τα ροζ κοκαλάκια (η μάνα μου προτιμά τα κόκκινα)
και τα ποιηματάκια που θα μάθετε (μαύρη είν η νύχτα στα βουνά)
Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις (κλανιές;)
χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι (χτυπιέμαι ή πλακώνομαι;)
Της σπας με νεράντζια τα τζάμια (λίγα δεντράκια έχει η Αθήνα, να τα καταστρέψουμε,ε;)
κι από την ταράτσα πηδάςκαι σκοτώνεσαι (τι είν η ζωή, τι είν ο θάνατος!)
Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι (εγώ και ο Λάζαρος...)
βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα (σαν το πόσο μαλάκας είσαι;)
Το στήθος της θέλει να σπάσει (γιατί μ' αρέσουν οι γυναίκες με μεγάλα στήθη)
κυλιέται στα δάση και στα κύματα (Αθηναία, δεν παίζει να 'ναι)
Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει (δεν χωράς πουθενά, πουθενά!)
που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους (καβαλάρηδες;)
Που δίνει φιλιά μες στα δόντια (Crest, λευκότερα δόντια)
κι ανοίγει τα πόδια σ' άγνωστους φαλλούς (το πουτανάκι!)
Την ψάχνεις το σκας απ' το σπίτι (η μάνα μου θα με γαμούσε...)
σε σέρνει απ' τη μύτη αυτό το βάλσαμο (εμένα; το έξυπνο πουλί)
Αυτή η μυρωδιά από γαζία (σίγουρα βλάχος είσαι!)
αυτή η τυραννία σε τραβάει ενώ (κι ας κλαίω)
Κανένας βοηθός δεν υπάρχει να πει (με παράτησαν και οι φίλοι... άστα)
τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε (το πέσιμο από την ταράτσα!)
Κι εκείνη δεν λέει να κοιτάξει (δεν παίζει, κούκλος είμαι)
γκαζώνεις τ' αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι (πάλι;;;; ζω ή πέθανα τελικά;)
Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο (το καταλάβαμε... δυστυχώς)
και πάλι δεν βρίσκω εκείνο που 'θελα (αυτοαναφορικότητα)
Πριν βγω στην σκηνή νοιώθω χάλια (για τα νεράτζια που θα σου πετάξουμε)
αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά (πίνω μπύρες, πίνω μπύρες)
Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει (είσαστε πολλοί, ε;)
μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται (κι έλεγα πότε θα την αναφέρεις)
Χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια (φεμινίστρια είναι;)
χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε (πάει η μαύρη νύχτα στα βουνά;)
Περνώ την κιθάρα στο βύσμα (στο κώλο σου καλύτερα!)
με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι (το Red Bull δίνει φτερά)
Αρχίζω τον πρώτο μου στίχο (να τον χαίρεσαι!)
τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι! (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!!!!!)

Παιδιά, εγώ ένα απλό copy-paste έκανα, δεν είναι δικό μου το τερατούργημα... Απλώς έλιωσα στα γέλια όταν το δίαβασα...

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΚΑΡΟΤΑ ΣΤΑ ΑΦΤΙΑ...

Κοίτα που καταντήσαμε... να κυκλοφορούμε στο δρόμο με καρότα στα αφτιά (ενίοτε και μαϊντανό...) από φόβο μη και επιτεθούν στα αφτάκια μας οι φάλτσες νότες κάποιου κακομοίρη που αποφάσισε ότι δεν του έφτανε η μίζερη ζωούλα του και έχει τώρα στο μάτι τις δικές μας... Έτσι είναι κύριε, και γω μπορώ να αρπάξω ένα μικρόφωνο (εν ανάγκη ένα στιλό, ένα κουτάλι, οτιδήποτε τέλος πάντων...) και να κάνω τον κόσμο να μετανιώνει που δεν γεννήθηκε κωφάλαλος, αλλά δεν το κάνω... Διότι τουλάχιστον έχω αρκετή αυτογνωσία για να καταλάβω ότι δεν πιάνω τις ψιλές της Κάλλας ούτε τις τσιρίδες του Halford... Ο Πετρέλης γιατί δεν έχει την ίδια αυτογνωσία και τραγουδάει "Χτύπα κι άλλο, θα τ'αντέξω" λες και είναι η Φαραντούρη?? Και καλά, αυτός θα αντέξει, τι τον κάνει να πιστεύει ότι το νευρικό μας σύστημα θα αντέξει τα πολλαπλά χτυπήματα?? Δεν τον γλιτώνω τον νευρικό κλωνισμο, το βλέπω... Σας παρακαλώ, πάρτε αυτά τα νούμερα από την πίστα.... Και δεν μιλάω για όλους, υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες (όχι μόνον κακοτέχνες...)...Αλλά σόρυ τώρα, είναι να μην τα παίρνεις όταν βλέπεις ένα ξέκωλο με φωνή ακούρδιστου ακορντεόν να τα πετάει όλα έξω και να την αποθεώνουν από κάτω?? (τουλάχιστον,αν μετά την αποθέωση ερχόταν η μουμιοποίηση των Αιγυπτίων, θα έλεγα, πάει στο καλό!) Αλλά είναι τραγικό να βλέπεις τους ίδιους ημιλιπόθυμους από το ποτό θαμώνες να πηγαίνουν ξανά και ξανα...
Γι αυτό και γω θα συνεχίσω να κυκλοφορώ με τα καροτάκια μου,που δεν θα γίνουν ποτέ λαϊκά...(και ας γκρινιάζει η μάνα μου ότι τα στερώ από τη σαλάτα...)