
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε πιστεύοντας πως αυτή είναι η πρόβα μας στη ζωή, ενώ αυτή κάτω από την μυωπική μας μύτη κυλάει και φεύγει...Κυνηγάμε το άπιαστο και τελικά ξεχνάμε να ζήσουμε... Πεθαίνουμε και μένουν πράγματα μέσα μας ανείπωτα, που στην αιωνιότητα θα μένουν να μας τυραννούν! Είναι τόσο απλό να πούμε τα "θέλω" μας, τα θέλω που καταχωνιάζουμε στο συρτάρι της καρδιάς και τα κλειδώνουμε κιόλας, μην τυχόν και κυλήσουν μαζί με το αίμα...
Τί είμαι τελικά...? Είμαι μια βάρκα σε ένα ποτάμι... Τα νερά του με παρασέρνουν, με πάνε όπου αυτά θέλουν! Δεν έχω θέληση, δεν έχω δύναμη να αλλάξω τη μοίρα μου, δεν έχω γνώση... Πρέπει να μάθω να χρησιμοποιώ τα κουπιά. Αλλιώς θα χαθώ...
(Υ.Γ. αυτοκριτική κάνω...)
No comments:
Post a Comment