All i want for Christmas...

Η καλυτεροτερότερη εποχή του χρόνου είναι προ των πυλών (μαζι με τον Jude Law) και εγώ κάνω απολαυστικές, ακρως επίκαιρες σκέψεις...

Ενα ζευγάρι έξω από το γιγαντιο δέντρο του the mall με νιφάδες χιονιού να τους ραίνουν, η ανάσα να βγαινει παγωμένη και οι μύτες κατακόκκινες,με τον παγοκρύσταλλο να σχηματίζεται πάνω τους. Φωτάκια να αναβοσβήνουν (αχχχ) και τζάκια αναμμένα. Μελομακάρονα... δίπλες και ζεστη σοκολάτα... Αχ, με επιασαν τα ρομαντικα μου και ξέφυγα πάλι. Εγώ ήθελα να γράψω για τον Αη-Βασίλη, αλλα τελικά είναι τόοοοσα πολλα που μου θυμίζουν χριστούγεννα, που μπορω να γράφω για ένα μηνα...

Ως ρομαντική ψυχή που είμαι, θέλω να χιονίσει, για να βγαίνω τις νύχτες να περπατάω και να χάνομαι στη λευκότητα του γύρω μου. Δεν είναι το πιο όμορφο πράγμα, να βλέπεις παντου αυτό το αφράτο λευκο, να το αγγιζεις, να το σκορπίζεις, να χωνεται στα μαλλιά και τα ρούχα σου, αυτό το απαλό λευκό που ομορφαίνει και τις πιο ασχημες περιοχες (και μετά σου λεει extreme makeover)

Εγώ όπως πάντα Πρωτοχρονιά θα κάνω στο θείο μου, και το τελετουργικο ειναι πάντα ίδιο (από τοτε που εγώ περίμενα τον Αη-Βασιλη!). Η Δεσποινα θα φτιάξει για τα μικρά καβουροπάτι *ζουμε στην εποχή του μπομπ σφουγγαρακη γαρ* και η Σοφία κρεατόπιτα, όλοι θα πεσουν με τα μουτρα στο φαγητό, τα μικρά θα ρωτάνε καθε 3 λεπτα "ποτε θα ερθει ο ΑηΒασίλης?", τα ελαφρως μεγαλυτερα θα χαμογελάνε πονηρα γιατί μόλις πληροφορηθηκαν οτι "δεν υπαρχει Αγιος Βασιλης" και θα το παιζουν έξυπνα. Εγώ και η Δημητρα θα κοψομεσιαστούμε να κουβαλήσουμε όοοολα τα δώρα (για 23 παιδάκια!!) στη σκάλα, θα χτυπησουμε το κουδούνι και θα εξαφανιστουμε, για να παρακολουθήσουμε τα προαναφερθέντα 23 (σα συμμορία δεν ακούγεται? τα εικοσ'τρια!) να ορμανε στισ πελώριες σακούλες του Jumbo που με τοσο κοπο φέραμε εμεις και να χοροπηδάνε από χαρά (εκτος ίσως απ τον Παναγιωτάκη, που θα χοροπηδάει απ τα νεύρα του που πηραν και οι αλλοι δωρα!) Κριμα που δεν ειμαι ακόμα παιδάκι, ήθελα και γω να χω δώρο, γιατί ποτε δεν παίρνω από τόtε που περασα την υπέροχη ηλικία των 12...Θελω να ξυπνήσω και να χω και γω ενα δώροοο! (ετσι για αλλαγη)

Όσο για τα Χριστούγεννα, αν όλα πάνε καλά, θα τα μοιράσω ανάμεσα στη Δαύλεια και τον Πυργο... Μαο, απαιτώ ποστ να μάθω τι θα κανεισ, τσο, το ιδιο!! =)

Γιατί χριστουγεννα για μένα σημαίνουν αγάπη, και γω την νιώθω ηδη να με πλημμυρίζει.

Break me, shake me, hate me...

Γενικα τα αρθρα μου ειναι χαρούμενα, ανάλαφρα, το αντιθετο απο την βαρια ποιοτητα.

Αλλα κάποια θεματα δεν μπορουν να αποτυπωθουν με χίπικο τρόπο. Ειναι απο μόνα τους και βαρια και δυσάρεστα.

Ο μόνος τρόπος να εκτιμησεις τη ζωή σου ειναι να νιώσεις στο δέρμα σου ότι αυτή απειλείται. Να κλαις γνωρίζοντας ότι ενδέχεται να μην ξανακλάψεις ποτέ, ουτε και να γελάσεις βεβαια. Ούτε και να νιώσεις τίποτε άλλο. Με την απειλή "Σκάσε αλλιώς θα σε σκοτώσω" συνήθως γέλαμε, γιατι προερχεται απο το στόμα κάποιου φίλου. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα χείλη σε πλησιάζουν επικίνδυνα, δεν ανήκουν σε γνωστό σου και ξεστομίζουν αυτά τα λόγια κρατόντας μαχαίρι (ή κατσαβίδι, ή σουγιά) πάνω από την αρτηρία του λαιμού σου που πάλεται στο ρυθμό των λιγμών σου?

Δεν έκλαψα για το κινητό, για τα λεφτά, για τις ταυτότητες που έχασα, μόνο για τις διεστραμμένες στιγμές που κέρδισα. Κλαίω γιατί κατάλαβα τι ειναι να σε γδύνουν με τη βια, να αγγίζουν το κορμί σου και να ασελγούν με όποιο τρόπο πάνω σου, και συ να τρέμεις για τη ζωή σου. Γιατί εκτός από κοινωνικό πρόβλημα, ειναι και φρικιαστική πραγματικότητα. Και δε την εύχομαι σε κανέναν, ειναι σαν ζωντανος εφιάλτης.

Δεν τρέμω πια. Για μένα. Τρέμω για όσους μιζεριάζουν και κλαψουρίζουν για ασήμαντα πράγματα, για γκόμενους, για ρηχά ψυχολογικά, για τσακωμούς, ενώ ζουν! και αυτό απο μόνο του είναι θαύμα. Εγώ το έμαθα, με δύσκολο τρόπο. Εσείς?

Υ.γ. Η κατάθεση στην ελληνική αστυνομία είναι πολύυυυ πιο εφιαλτική εμπειρία!!

΄)

A! δεν εχω κινητο, οποτε προφανώς δε σας γράφω, απλα εχω χασει

Last Christmas...

Αγαπητε 'Αγιε Βασιλη...

καθε χρονο σου ζητάω παγκόσμια ειρήνη... και δεν την φερνεις...

καθε χρόνο σου ζητάω να εξαφανίσεις τις αρρώστιες... και να που αμέσως ξεπετάγονται γρίπες των κατοικιδίων παντώς φύσης...

καθε χρόνο σου ζητάω να σώσεις τα παιδάκια στην Αφρική... και με γράφεις...

κάθε χρόνο σου ζητάω εναν πιο δίκαιο κόσμο... και συ εμφανίζεις απο το πουθενά Ομπάμα και Παπανδρέου...

μηπως φέτος να σου ζητήσω τα νέα Jimmy Choo? μηπως σου πέφτει κομματάκι πιο ευκολο δηλαδή....

Wild flower

Μονο εγώ παρατήρησα την καταφανή αδράνεια των μπλογκ ετούτων?

Αφού δεν έχω νέα σας, θα μοιραστώ εγώ τα δικά μου, γιατί ο χρόνος περνάει με την ταχύτητα γιαγιάς που στέκεται μπροστά σου και πασχίζει να ανέβει στο λεωφορείο φορτωμένη με σακούλες λαϊκής πρίν από εσένα.

Η σχολή είναι παραδεισένια... πάω μια φορά τη βδομάδα για να δω αν είναι στη θέση της (ευελπιστώντας να την έχουν ξεριζώσει οι αναρχικοί) και πάντα το Πρυτανείο την εχει κλειστη την εν λόγω μέρα λόγω επεισοδείων (να μου ζησεις πρυτανάκο μου με τις εμπνεύσεις σου!)

Κατα τα άλλα η ζωή κυλαει ομαλά, με τους ρυθμούς ράθυμου σκύλου που αραζει στο γκαζόν και αφήνει τις γάτες να αλωνίζουν (είναι φιλόσοφος σκύλος αυτος, συσκέπτεται με την ουρά του πόση ώρα θα του πάρει να πιάσει τις τζαναμπέτικες γάτες). Ξυπνάω μεσημέρι μεσημέρι, με το πρώτο φως της μέρας κάθε απανταχού ξενύχτη, σε ένα άδειο σπίτι, περιφέρω την τεμπέλικη ύπαρξή μου απο τον ένα καναπέ στον άλλο (θα γινόμουν ιδανικός δοκιμαστής καναπέδων τώρα που το σκέφτομαι) και ζω μια ongoing καθημερινότητα, χωρις τριβες, δράση ή κάτι συναρπαστικό.

Οχι, οκ, ψέματα, ειμαι τοσο χαζά in love που απλά δεν ασχολούμαι με πολλά πράγματα.

Αλλα δεν θα πω τιποτα γι αυτο. Γιατι αυτο το μπλογκιο ειναι φορέας γκαντεμιας, καθε φορά που bf μου ασχολειται με αυτο, we break up.!! Δεν μπορει να ειναι τυχαίο!

xD

H eikona einai 3ekoudouniiii alla m arese!