Το τέλεια δεν το χαρακτηρίζει απόλυτα! Η μαγεία αυτού του βουνού δεν περιγράφεται ούτε με λέξεις ούτε με εικόνες! Γιατί πως να απεικονήσεις αυτή την αίσθηση φρέσκου αέρα, πως να περιγράψεις τις θολές φιγούρες των δέντρων,τα στενά κατηφορικά δρομάκια, τα βλέμματα καχύποπτων γιαγιάδων (και πως να πανηγυρίσεις για την νίκη του Πανδαυλειακού??)
Πάγωσε η μυτούλα μου (ένιωθα σαν σκύλος που του στερούν το οξυγόνο!), έχασα στο τάβλι (κάφρε FC μου χρωστας τη ρεβάνς...) αλλά γνώρισα μοναδικές προσωπικότητες (που είσαι ρε Αγγελή για συμπαράσταση!...) έλιωσα στα γέλια (κάτι η βότκα, κάτι το μαλιμπού, κάτι ο Παναγιώτης!) σκαρφάλωσα μεθυσμένη μια καγκελόπορτα 3 μέτρα (εμ, βέβαια, εγώ δεν είμαι Πατακιάς να έχω 1,5 μέτρο Σουηδικό πόδι...), έφυγα με τις καλύτερες εμπειρίες, πονεμένα από το περπάτημα πόδια και ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο που μου χάρισε ο Πάνος, ενώ ο Μήτσος με φώναζε "ποτοφίδα!" =) Fcaki μου σε αγαπάω όσο τίποτα ρε χαζό.... Και σε λίγο καιρό πάλι θα ταξιδεύουμε ακούγοντας το concerto Χατζηγιάννης και γελώντας! Το χωριό σου είναι παράδεισος...
