Wednesday, June 4, 2008

Ένα παιδι περπατάει με τα χέρια...

Σήμερα ένιωσα την καρδιά μου να σκίζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά... Έγιναν πολλά και δεν ξέρω που να στραφώ τώρα... Όλοι διαβάζουν όταν τους χρειάζομαι, με θυμούνται βέβαια ανελλιπώς όταν θέλουν βοήθεια...Έχω φίλους?? Δεν έχω? Ποιούς αγαπώ και ποιούς όχι??
Πάντως σίγουρα αγαπώ τον zed (real name δεν έχει για μένα), αλλιώς γιατί σκίστηκε η καρδιά μου όταν τον είδα?? Θα μου πεις, είχες να τον δεις 4 χρόνια, τί σε ένοιαξε?? Με ένοιαξε!! Δεν ξέρω αν είναι απλώς η ανθρώπινη πλευρά μου ή μια βαθύτερη ευαισθησία, πάντως πόνεσα πολύ!
Τί κάνεις όταν συναντάς έναν παλιό φίλο τσακισμένο, αγκιστρωμένο στην κοκαϊνη, διωγμένο από το σπίτι και πνιγμένο στο αλκοόλ?? Ένα φίλο που λιώνει στο ποτό και το σνιφάρισμα και μετά καβαλάει τη μηχανή του ως την επόμενη γωνία της ζωής του??
Ξέρω όμως πως ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω και τα συναισθήματα μου με ανησυχούν ελάχιστο σε σύγκριση με τη σκέψη πως ο zed μπορεί αυτή τη στιγμή να κινδυνεύει, να πίνει, να κλαίει... Γιατί έκλαιγε και γέλαγε μαζί, γελούσε με τα χάλια του και έκλαιγε που ζει... "τί να την κάνω τη ζωή μου??" είπε... Και το ερώτημα μου έμεινε...

4 comments:

Morpheus said...

Η ζωή πάντα δίνει ευκαιρίες ... δεν ξέρω γιατί το πιστεύω αυτό ...

Virgil said...

......dn 3erw t na pw....mporw na pw "eimai egw edw gia sena",alla ti diafora 8a kanei???...

VampireHeart said...

kamia aFou dn eisai edw... allou eisai...ase pou dn 8a boh8hsei tn Zed m aut...

Virgil said...

exactly......:/