301 και σήμερα!

Ka8hmerinothta kai pws auth biwnetai apo ta matia m!...
<ντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν, ντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν>
-Σταμάτα διάολε πρωί πρωί, σταμάτα!
Με μάτι θεόκλειστο και ανάμεσα σε δύο χασμουρητά βρίσκω σκουντουφληστά το μπάνιο (τόσα χρόνια, ακόμα βρίσκω στις γωνίες στη δοαδρομή!...) και βάζω το πρόσωπό μου κάτω από το παγωμένο νερό... Αντίδραση? Καμία! Το μάτι πεισμωμένο μένει κολλημένο στην ίδια κατάσταση και ανοίγει μόνο για να ελέγξει την ζούγκλα που επικρατεί στο κεφάλι μου! Όσοι με ξέρετε καλά θα ξέρετε ότι το μαλλί μου είναι απόλυτα φυσική ζούγκλα και όπως ξυπνάει έτσι παραμένει, άθικτο!
το ντύσιμο είναι μια καθημερινή ρουτίνα, το πρώτο ρούχο που βρίσκω βάζω (ευτυχώς είναι σχεδόν όλα μαύρα και έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα ταιριάσματος!)
Σέρνω ότι έχει μείνει από μένα και την τσάντα μου ως το σχολείο και βρίζω σε όλη τη διαδρομη (σταματάω μόνο στην προσευχή και αυτό για τυπικούς λόγους) για την τάξη. Τις τρεις πρώτες ώρες κοιμάαααααααααααμαι στο θρανίο και τίποτα δεν μπορεί να ταράξει τον βαθύ μου ύπνο!
Μετά το σχολείο η ρουτίνα παραμένει ρουτίνα! Παίρνω την άλλη μου τσάντα (αφήνω δηλαδή τη μαύρη eastpack και παίρνω την ίδια κίτρινη eastpack!), διαβάζω ό,τι μου έχει μείνει για φροντιστήριο και πάω εκεί (μαρούσι σου 'ρχομαι!)
Εκεί είναι κάπως πιο βατά, ο διπλανός μου με κάνει να τρελαίνομαι στα γέλια, τα κοριτσάκια μου (Σταυρούλα, Σμαραγδάκι, Μάγκι!) μου φτιάχνουν τη διάθεση και όταν το μάθημα τελείωνει 10 και 15 τη μαύρη νύχτα το κεφάλι μου διαμαρτύρεται έντονα και μια γενική θολούρα επικρατει (ει, δν παίρνω crack!).
Το θρυλικό 536 περνάει στις 11 οπότε έχω όλο το χρόνο να συνεχίσω τον εξάψαλμο που άφησα ατελείωτο το πρωί! Αφού έχω αρχίσει να φοβάμαι πως θα ριζώσω στη στάση, έρχεται το λεωφορειο! Ξαραχνιάζω το τζην μου *μέχρι να έρθει το bus έχω βγάλει ιστούς* και γυρνάω σπίτι, ανάλογα με τα κέφια του οδηγού, που αν έχει μόλις χωρίσει το ξεσπάει στο γκάζι...
12 η ώρα και με βρίσκει με πρησμένα μάτια στο θρανίο μου να διαβάζω και να βρίζω πάλι, ενώ στο mp3 ακούγεται το Unforgiven 3 (btw, ότι και αν λένε, εγώ το ΛΑΤΡΕΨΑ!!) και στο κεφάλι μου το For whom the bell tolls (ντιν, νταν...) Στο δωμάτιο μου, λόγω ανεπαρκούς χώρου τα πράγματα μου από πρόσφατη μετακόμιση βρίσκονται σε στοίβες και κούτες (δεν βρήκα χρόνο να μαζέψω ακόμα- άσε που θέλω βοήθεια....) και εγω καταριέμαι και βρίζω και ξαναβρίζω και ματαξαναβρίζω που το φυλλάδιο της πειθούς και ο Πλάτωνας έχουν κάνει φτερά! Όταν τα ξετρυπώσω τελικά κάτω από κάτι cd τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κόκκινο, δεν μου έχουν μείνει άλλες βρισιές στο υβρισεολόγιο (έμαθα να βρίζω σε ρώσικα, ιταλικά και γερμανικά μπας και, αλλά το απόθεμα εξαντλείται γρήγορα!) και το ρολόι ειρωνικα δείχνει μια και είκοσι.... Μέχρι να τελειωσω (και να μάθω να βρίζω ακόμα και στα σουαχίλι!) το ρολόι χτυπάει 4... Και τότε αποφασίζω να πάω στο κρεβάτι μου που διαμαρτύρεται από τη μια ακόμα.! Αλλά που...? με τόση υπερένταση πως να κοιμηθώ? Άντε μέτρα ρήτορες τώρα...
Το χειρότερο με το τέλος της μέρας ξέρετε ποιό είναι?? Πως αύριο ξεκινάει μια παρόμοια!...

Υ.γ. Δεν την παλεύω με τίποτα!