Break me, shake me, hate me...

Γενικα τα αρθρα μου ειναι χαρούμενα, ανάλαφρα, το αντιθετο απο την βαρια ποιοτητα.

Αλλα κάποια θεματα δεν μπορουν να αποτυπωθουν με χίπικο τρόπο. Ειναι απο μόνα τους και βαρια και δυσάρεστα.

Ο μόνος τρόπος να εκτιμησεις τη ζωή σου ειναι να νιώσεις στο δέρμα σου ότι αυτή απειλείται. Να κλαις γνωρίζοντας ότι ενδέχεται να μην ξανακλάψεις ποτέ, ουτε και να γελάσεις βεβαια. Ούτε και να νιώσεις τίποτε άλλο. Με την απειλή "Σκάσε αλλιώς θα σε σκοτώσω" συνήθως γέλαμε, γιατι προερχεται απο το στόμα κάποιου φίλου. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα χείλη σε πλησιάζουν επικίνδυνα, δεν ανήκουν σε γνωστό σου και ξεστομίζουν αυτά τα λόγια κρατόντας μαχαίρι (ή κατσαβίδι, ή σουγιά) πάνω από την αρτηρία του λαιμού σου που πάλεται στο ρυθμό των λιγμών σου?

Δεν έκλαψα για το κινητό, για τα λεφτά, για τις ταυτότητες που έχασα, μόνο για τις διεστραμμένες στιγμές που κέρδισα. Κλαίω γιατί κατάλαβα τι ειναι να σε γδύνουν με τη βια, να αγγίζουν το κορμί σου και να ασελγούν με όποιο τρόπο πάνω σου, και συ να τρέμεις για τη ζωή σου. Γιατί εκτός από κοινωνικό πρόβλημα, ειναι και φρικιαστική πραγματικότητα. Και δε την εύχομαι σε κανέναν, ειναι σαν ζωντανος εφιάλτης.

Δεν τρέμω πια. Για μένα. Τρέμω για όσους μιζεριάζουν και κλαψουρίζουν για ασήμαντα πράγματα, για γκόμενους, για ρηχά ψυχολογικά, για τσακωμούς, ενώ ζουν! και αυτό απο μόνο του είναι θαύμα. Εγώ το έμαθα, με δύσκολο τρόπο. Εσείς?

Υ.γ. Η κατάθεση στην ελληνική αστυνομία είναι πολύυυυ πιο εφιαλτική εμπειρία!!

΄)

A! δεν εχω κινητο, οποτε προφανώς δε σας γράφω, απλα εχω χασει