So close, no matter how far....

Χθες κατάλαβα πόσο πολύ αγαπάμε κάτι και μόνο όταν κινδυνεύουε να το χάσουμε καταλαβαίνουμε την αξία του... Όταν χάθηκε ο σκύλος μας εχθές, η μαμά, ο αδερφός, ο πατέρας και η αδερφήμου ξαμολύθηκαν στα χιόνια μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα για να τη βρουν.... Απερίγραπτη η χαράτους όταν την έφερε πίσω ο θείος μου... Και για άλλους είναι μόνο μια σκυλίτσα...Η κολλητή μου έγινε γλυκειά και χαριτωμένη στην πιθανότητα να χάσει το αγόρι της... Εγώ τσακώθηκα με τη αδερφούλα μου στον κίνδυνο να μου πάρει τους νεοσύλλεκτους Τσιπ και Ντέηλ, τα τρισχαριτωμένα ποντικάκια που μας χάρισαν (τελικά τα διεκδίκησα!!) Όταν τσακώθηκα με όλους και δεν είχα καμία παρέα, τότε κατάλαβα την πολυτιμότητα ενός φίλου που ήταν πάντα εκεί, όμως αγνοούσα επιδεικτικά... Όταν πληγώθηκα κατάλαβα πόσο λ΄θος είμαι με την έννοια "φίλος"... Εν τέλει, όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο αγαπάμε κάτι όταν αυτό φεύγει μακρυά μας...Το συγκινητικό θέαμα των δικών μου που έψαχναν σαν μανιακοί τη Λάρα μου τα θύμησα όλα αυτά...