Monday, March 9, 2009

snakes and scars...

Έχω κάτι αιώνες να γράψω. και αφού πρήζω τον μάο να γράψει (και με γράφει),ας κάνω εγώ την αρχή. Πολλά νέα δεν έχω, έχω όμως ένα φίδι να το τρέφω στην (κίτρινη!) eastpack μου. Φίλε, αν είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχουν ΤΟΣΟ κομπλεξικά άτομα. Μη σε δουν χαρούμενη, να σου ρουφήξουν σα τις βδέλλες τη χαρά απο το αίμα. Δεν σε ικανοποιεί η ζωή σου? πες τον πόνο σου, γκρίνιαξε, μουρμούρα, πάρε τα αντικαταθλιπτικά σου και ξεκόλλα. Μη τρως αχόρταγα από αλλουνού τη μερίδα ευτυχίας. Άλλο μοιραζομαι, αλλο εκμεταλλεύομαι. Όπως άλλο ενδιαφέρον και άλλο ζήλεια, (άλλο Λωζάννη και άλλο Κοζάνη ενα πράμα.)
Κατά τα άλλα μια χαρά. Ο Νίκος μου τρώει αφτιά με τη γκρίνια να βγούμε (είμαι φυτό δηλαδη που διαβάζω Σάββατο βράδυ? δε θα +φωνήσουμε ποτέ σε αυτό!), με Φούφι♥, Ηλεκτράκι♥ και Μήτσο♥ κουτσομπολεύουμε ΟΛΗ την ώρα, ο Μάο εχει μπει στη λίστα των "τείνουν προς εξαφάνιση", το διαβασμα ειναι πιο βουνό και από το Έβερεστ. Αλλά αφού δεν μπορώ να βρω λύση στο τελευταίο, no problem, δε σκάω, θα βρω άλλο πρόβλημα. Baya!

1 comment:

Virgil said...

1.Kapse tis bdeles apo tin eastpack sou....:P
2.Poly kala kaneis kai diabazeis akoma kai sabbato...:)
3.Egw genika teinw pros e3afanisei,oxi mono apo sena.....