Waking up in Vegas

Μετά από τόσο καιρό αδράνειας -θα σας κουφανω πάλι αλλά δεν έγραφα γιατί βαριόμουν να κάνω sign in (εχω σιδηρόδρομο κωδικό!)- αποφάσισα να κάνω την καρδιά μου πέτρα (και τα χέρια μου κυρίως, για να αντ'εξω την πληκτρολόγηση του 1821937396ψήφιου κωδικού μου) και να αραδιάσω δυο-τρεις από τις συνηθισμένες μου αερολογίες...
Με θλίψη ανακοινώνω στα μίντια ότι ο Μάο αποδήμησε εις Dickinson και η τύχη του αγνοείται...
Περα απο αυτα, είδα το NY i love you και συγκινήθηκα πολύ, είδικα εκεί που πεθαίνει ο Εβραίος τετραπληγικός και εκεί που ειναι τα γεροντάκια που γιορτάζουν την 63 επέτειό τους... (ναι! υπάρχουν και τετοια νουμερα!). Άλλο τόσο συγκινήθηκε και το bf μου, που ήθελε να δει ένα θρίλερ και αναγκάστηκε να ζήσει το δράμα της ρομαντικής κοπέλας του. Κατά τα άλλα, μια χαρά τέλεια είμαι (η τσο εχει βαρεθει να με ακούει να το λεω αυτο), ζω το δικό μου, προσωπικό παραμύθι και ευχομαι να εχει Happy ending (οχι αυτό της Αβρίλ...). Βασικά δεν θέλω να έχει no ending at all γιατί το τελος ισοδυναμει και με μια νέα αρχη, και πόσες αρχες πια να κανεις?
Τόσο καιρό ημουν Πατρα και δοκιμαζα τις γαστριμαργικες αντοχες της Έφης, δηλαδή μαγείρευα και άφηνα το αγαπημένο μου πειραματόζωο να αποδείξει ποσο ανθεκτικο στομάχι έχει, κανοντάς με περηφανη! Τρέλα πέρασα, γελασα απειρα πολύ, έκανα σταθερά βλακείες πρώτης τάξης και -το υπογραμμίζω αυτο!- δεν χαθηκα! Οχι για να μη λενε μερικοι μερικοι για τον προσανατολισμό μου!