ΜΙΚΡΕΣ ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΚΤΙΜΗΣΑ!!

Όταν έβλεπα εκείνες τις κλαψοταινίες,που τελειώνουν με το ζευγάρι των πρωταγωνιστών (που όλως τυχαίως αποτελείται από έναν κουκλο και μια κούκλα,αδέσμευτους και καθόλου επιπόλαιους,που έχουν επιζήσει από τα πάνδεινα και ερωτεύονται ειλικρινά και αιώνια) αγκαλιά,μοναχικά,ενώ το φιλί τους ακολουθούν οι τίτλοι τέλου, αηδίαζα ή έσκαγα στα γέλια,ή στην καλύτερη, γκρίνιαζα για τα κλισέ πασών των ταινιών.
Εννοείται πως ακόμα θεωρώ τέτοιου είδους ταινίες τον ορισμό της μετριότητας (μην πω αθλιότητας),αλλά επιτέλους κατάλαβα ένα πράγμα!! (εκτός βέβαια από το γεγονός ότι ο σεναριογράφος δεν έχει καθόλου φαντασία)... Για ποιο λόγο συγκινουμαστε (καλά εγω είμαι αναίσθητη και γελάω,δεν πιάνομαι) και θεωρούμε αυτό το κλισε happy ending.Φυσικά γιατί ευχόμαστε να συνεβαινε σε εμάς...(καλά και εδώ είμαι εξαίρεση)




Under the dim light of a pale moon,two people tightly hugged,promising mutual love through eternity...Grateful faces,smiling lips,glowing eyes...The ultimate momment,the ultimate happiness... You don't mind if you die the next momment coz you've lived the most beautiful feeling you ever could.A feeling that very few have the great honour to have....

Βέβαια στην ταινία είναι απλώς μια πλαστή εικόνα,πολλές φορές παιγμένη από πολύ παθητικούς ηθοποιούς.Και παρόλο που το ξερουμε οτί είναι μια φούσκα,επιμένουμε να ποτίζουμε τον καναπέ του σαλονιού με τα δάκρυά μας (επιμένω,είμαι εξαίρεση)!


But i feel happy that i can live such an experience (not to say i already have-without the vows of course),a real one! Yeah,i know! I'm too lucky,and also too blissful...(and in love??)