Γραφω χωρισ θεμα και χωρις αιτία (σπανιο φαινόμενο)
Νιώθω νεκρή ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα πτώματα (που λέει και το τραγούδι...)
Η Αθήνα είναι μεγάλη πολη, αλλά ποιος είπε οτι ειναι και ωραία, ή ευχάριστη ή έστω ανθρώπινη?
Ακριβώς επειδή είναι τόοοοσο μεγάλη, περπατας στουσ δρόμους και νιώθεις άγνωστη, ασημη, ακόμα και παρείσακτη.
Η μάνα σου δεν σε ξέρει, και αν σε ξέρει, προσπαθεί να σε ξεχάσει...
Όχι ότι της είναι δύσκολο δηλαδή....
Δεν μπορώ την τελματώδη μοναξιά που πηγάζει από μέσα μου...
Η Εφη λείπει, η Καλλιόπη διαβάζει και η μοναξιά στέκεται σαν χάρος πάνω απ το αναμαλλιασμένο κεφάλι μου.
Έλεγα να τελειώσει το σχολείο να ησυχάσω.
Τώρα ζητάω πίσω την φασαρια, τους μπελάδες, τις υποχρεώσεις, και κυρίως την παρέα μου που σκορπίστηκε στους 4 ανέμους...
Ok έχω ΄άτομα σημαντικά να ασχολούμαι, να μου γεμίζουν τόσο το χρόνο όσο και τη ζωή...
Αλλά κάποια πραγματα δεν αλλάζουν και κάποια κενα είναι δυσαναπλήρωτα...
P.S. Μαο, εγω ήμουν αυτή που πρώτη έβαζε τίτλους τραγούδια και στιχους στα ποστάκια της.Μην κλεβόμαστε...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
i never said i was the first or the only one to use songs as titles;))))))))) apla eipa oti panta bazw(h bazw kapoio stixo.......:P).....^^
Etc pes to...
Gt o prwtoporos se touta ta mplogia 8a paramenw egw...
=)
ti kaneis mwro m?
Post a Comment